تا تموم شدن پاییز چند قدم بیشتر نمونده

با اینکه مدتها منتظر اومدن پاییز بودم ، اما پاییز خوبی نبود

اکثر روزها نزدیک غروب پشت پنجره اتاق میشستم به اسمون نگاه‌میکردم

به خورشید که یک روز تلخ دیگرو پشت کوه‌ها قایم میکرد

و فکرم پر میکشید به سوی دور دستها .‌‌.

مثل دختر بچه های کوچیک ساعت ها رویا میبافتم

چشمامو میبستم و توی تاریکی دنیا

 ادمهاشو جوری تصور میکردم که همیشه میخواستم باشن ..

همین چند روز پیش بود ..  یه غروب لعنتیِ دیگه..

از خودم پرسیدم من کجام ؟ لا به لای این همه ادم ، این همه ماشین ٬ من کجام ؟

کجای دنیا ایستادم ؟ از کی تو لاک خودم فرو رفتم ؟

یه لحظه یاد این خونه مجازی افتادمو بغضم گرفت..

از کی نوشتن تو دفتر ُ رها کرده بودم ؟ نمیدونستم ..

از کی صفحه ها یتیم شده بودن ؟ نمیدونستم ..

من از کی انقدر تنها شده بودم؟ نمیدونستم ..

از کی فقط برای خودم رویا میبافتم و به زندگیم اهمیت نمیدادم؟ نمیدونستم ..

باید با زندگی لجبازی کنم .. باید انتقام این پاییز تلخُ ازش بگیرم  ..

+ میشه هرکی که از اینجا رد میشه برام یه لحظه دعا کنه ؟

دعا کنه که راهمُ پیدا کنم.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: